Konstanty Ćwierk
Bzy kwitną
Bzy już zakwitły, lecz nie w mem ogrodzie, co legł samotny na wysokiej skale. Kwiat się nie rodzi hen, gdzieś w górskim chłodzie gdzie całun śnieżny rozrósł się wspaniale. Pono w nizinach wiosna jest królową: Ziemię pokryła szmaragdowa chusta... Gdzieś, ktoś miłości szepce cudne słowo i uśmiech stroi purpurowe usta. Pono tam słońce co dnia kąpie ziemię w potoku blasków tęczowych nadziei, pono z serc spadło łez niestartych brzemię i nie masz grzmotów ni śnieżnych zawiei Pono bzy kwitną pachnące, wspaniałe... Czemuż nie rosną hen, w podniebnym chłodzie?! Ja jednak kocham swą odludną skałę, chociaż bzy kwitną nie w moim ogrodzie,
Józef Czechowicz
Narzeczona
Wszedł na fale tucznik jutrzni pięść wparł w głąb ściakal długo zlotą strugą migotał w łuskach w ciemnym złocie liśćmi ociekł jak strugą dąb w ciemnym świcie wichru wyoie i pustka a cóżeście to tak wodę zmącili czemu kuźnia pod dębami nie dzwoni noc zesuwa się niebieska jak kilim w czarnym krzyku gniazd wronich wychodziły białe chaty na ług jeszcze stoi wielka rosa na ziołach wyjdźże młoda przestąp próg spojrzyj w ranek malowany spojrzyj bystro dokoła ukochany nie wołaj mam na oczach marę senną piękniejszą a cóżeście to tak dymy rozwiedli że w ainosd tej nie widać wsii cdiej świtam rankiem słońce sunie spod jedlin jak twarz moja zuchwałe ustawiały się rzędem ploty chochołami róż kołysał zły wiatr wyjdźże młoda na jehianne zaloty spojrzyj chłopak u ściany ozarnooki czeka swat ukochany me zaloty sen tęskliwy mara której nie znasz
Jan Kasprowicz
Księga Ubogich III
Nie ma tu nic szczególnego, Żadnych tu dziwów świata: Fundament z skalnych odłamów, Z płazów świerkowych chata. Przed chatą mały ogródek, A w nim - o ludzie zmęczeni! - Czuwa nad naszym spoczynkiem Rząd pewnych siebie jasieni. Rozłożył swoje korony - O ludzie, nękani strachem! - Nad zrębem naszego domu, Nad domu naszego dachem... Nie ma tu nic szczególnego... Droga się snuje pod płotem - Skąd ona i dokąd wiedzie, Prawie nie myślę o tem... Bo na cóż taka świadomość, O ludzie, zbytnio ciekawi!? - Poranek zeszedł nad drogą, Droga się w blaszkach pławi! Ach! dokąd wy tak spieszycie, O ludzie, tęsknotą gnani? Tu las jest, tu potok szumi, Wyzwolon z głaźnej otchłani... Nie ma tu nic szczególnego... Dzwon się odezwał z wieży, W czerwcowych omżach południa Łąka rozkwitła leży. Pozbywa się moje serce - O ludzie, żyjący nadzieją! - Wszelakiej skazy, gdy widzę, Jak trawy śmiać się umieją. Gdy stojąc w progach tej chaty - O ludzie, żądni bogactwa! - Wyciągam ręce i zgarniam Skarby bożego władztwa... Nie ma tu nic szczególnego... Bo jakiż cud tu być może, Gdzie w wieczór na górskich szczytach Żagwią się ognie boże? Zagasły!... Że zgasły tak prędko - O ludzie, żywota chciwi! - l że zagasnąć musiały, Nikt tu się temu nie dziwi. Z głębin tych mroków błękitnych - Walczący z chwiejnością ludzie! - Przypływa ku mnie dziś pewność O cudzie i o nie-cudzie... Nie ma tu nic szczególnego, Żadnych tu dziwów świata: Fundament z skalnych odłamów, Z płazów świerkowych chata.
Jan Kasprowicz
Księga Ubogich II
Tą samą chodzę drogą, Ścieżkami temi samemi, Lata mnie spędzić nie mogą Z mej udeptanej ziemi. Upór mój budzi zdumienie Nawykłych do przemian oczu, Lecz ja się wałęsać nie lenię Po jednostajnym roztoczu. Tą percią idący, tym skrajem Smreczynowego lasu, Utartym witam zwyczajem Twórczą robotę Czasu. Tu, patrząc na latorośle, Na świeże gałązek końce, Szept, bywa, ku górze poślę: "O Tworzycielu, słońce!" Tu, z tego miejsca, najlepiej Śnieżyste widzę szczyty . I jak się nad nimi sklepi Strop niebios, błękitem kryty. Tu spod mych stóp się wyrywa Młodzieńcze kwiecie poziomki, Tam leży gałąź krzywa - Odłamał cios ją gromki. Odłamał zeszłego lata: Pamiętam dobrze tę burzę I z tajemnicą świata Chodzić się dalej nie nużę. Nie nużę się chodzić dalej Po jednej tej samej drodze: Znam, czego nie poznali Pospiesznych kroków wodze. Ta jedna licha drzewina - Nie trzeba dębów tysięcy! - Z szeptom się ku mnie przegina: "Jest Bóg i czegóż ci więcej?!" To małę, nędzne pacholę Prawi mi, patrząc w oczy: "W twym jednostajnym kole Wieczność wraz z tobą kroczy..." Tą samą chodzę drogą, Ścieżkami temi samemi, Lata mnie spędzić nie mogą Z mej udeptanej ziemi...
Jan Kasprowicz
Księga Ubogich I
Witajcie, kochane góry, O, witaj droga ma rzeko! I oto znów jestem z wami, A byłem tak daleko! Dzielili mnie od was ludzie, Wrzaskliwy rozgwar miasta, I owa śmieszna cierpliwość, Co z wyrzeczenia wyrasta Oddalne to są przestrzenie, Pustkowia, bezpłodne głusze, Przerywa je tylko tęsknota, Co ku wam pędzi duszę. I ona mnie wreszcie przygnała, Że widzę was oko w oko, Że słyszę, jak szumisz, ty wodo, Szeroko i głęboko. Tak! Chodzę i patrzę, i słucham - O jakżeż tu miło! jak miło! - I śledzę, czy coś się tu może Od kiedyś nie zmieniło? Nic, jeno w chacie przydrożnej Zmarł mój przyjaciel leciwy I uschły dwie wierzby nad rowem, Strażniczki wiosennej niwy. A za to świeżym się liściem Pokryły nasze jesiony I jaskry się złocą w trawie Zielonej, nie pokoszonej. A za to płyną od pola Twórcze podmuchy wieczności, Co śmierć na życie przetwarza I ścieżki myśli mych prości. Witajcie, kochane góry, O, witaj, droga ma rzeko! I oto znów jestem z wami, A byłem tak daleko!